Pelion Hotels (Visit Pilio)Πήλιο ξενοδοχεία, ξενώνες, δωμάτια – Pelion Hotels (Visit Pilio)

Ακολουθώντας από το Βόλο τη διαδρομή προς το Ανατολικό Πήλιο, αφήνουμε αριστερά την διακλάδωση για Μηλιές και φτάνοντας στο Δέλτα Αργαλαστής (31χλμ) στρίβουμε δεξιά. Τώρα το τοπίο αλλάζει αφήνουμε πίσω μας τον κύριο όγκο του βουνού και προχωρούμε σ’ ένα λοφώδη και μετρίου ύψους έδαφος. Η βλάστηση γίνεται ξηρόφιλη και θαμνώδης, ήρεμη, με ορισμένες πευκοφυτεμένες περιοχές.
Η περιοχή του Νοτίου Πηλίου που εξετάζουμε περιλαμβάνει τα χωριά Αργαλαστή, Συκή, Λεφόκαστρο, Καλλιθέα, Ξυνόβρυση, Κάλαμο, Χόρτο, Μηλίνα, Λαύκο, Πλατανιά, Προμύρι, Κατηγιώργη.
Από τα βασικότερα κτίσματα του πολεοδομικού ιστού συνδεδεμένα με μύθους και παραδόσεις θεωρούνταν οι ΚΡΗΝΕΣ ή ΒΡΥΣΕΣ.
Ξέρουμε από τις τοπικές παραδόσεις πως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μερικοί βοϊβόντες κάνανε και έργα κοινής ωφέλειας όπως θα λέγαμε σήμερα δηλαδή δρόμους και κυρίως βρύσες. Τα έργα αυτά τα λέγανε “σεμπέτ” (συγχρωροψύχια). Ένας τέτοιος τούρκος, ο Αχμέτ Αγάς, έφτιαξε πολλές βρύσες όχι μόνο στην Αργαλαστή αλλά και στο Λαύκο και σ΄άλλα χωριά γύρω.
Η σημασία που έδιναν οι πρόγονοί μας στα κτίσματα αυτά είναι πολύ μεγάλη και αυτό φαίνεται από το πλήθος των λαϊκών τραγουδιών, θρύλων και γεγονότων που είχαν σχέση μ’ αυτές.

Bρύσες συναντάμε σε μεγάλο αριθμό τόσο στους οικισμούς όσο και στις αγροτικές περιοχές και επίσης ως απαραίτητο στοιχείο των πλατειών, στα προαύλια των εκκλησιών αλλά και σ’ όλο το λιθόστρωτο οδικό δίκτυο του οικισμού.

ΚΑΤΑΤΑΞΗ: Από τα βασικά τους χαρακτηριστικά τις κατατάσσουμε σε δύο διαφορετικούς τύπους α) τις απλές, β) τις σκεπαστές.

Οι απλές είναι ακουμπισμένες σε κάποιον τοίχο και έχουν μονή ή διπλή “χούφτα” από την οποία τρέχει το νερό. Δεξιά και αριστερά των εσοχών υπάρχουν άλλες μικρότερες που χρησιμεύουν για τοποθέτηση μικροαντικειμένων.

Στο δάπεδο υπάρχει πάντα η “γούβα”, η οποία είναι λαξευτή σε πέτρα ή κτιστή και χρησιμεύει για το πότισμα των ζώων.

Οι σκεπαστές έχουν κάτοψη τετράγωνη όπου η μία πλευρά τους είναι κτιστή και στην οποία υπάρχουν οι “χούφτες” του νερού, ενώ απέναντί της υπάρχουν πέτρινοι κίονες ή και ξύλινοι στύλοι που υποβαστάζουν την στέγη που είναι πάντα καλυμμένη με σχιστολιθικές σκεπόπλακες.

Σπανιότερο είδος είναι οι θολοσκεπείς κρήνες, τέτοιες συναντάμε στο Προμύρι. Περιμετρικά υπάρχουν κτιστά πεζούλια τα οποία συμπληρώνουν την κατασκευή και χρησιμεύουν για την ξεκούραση των προσερχόμενων.

Οι πιο σύνθετες έχουν μορφή ναϊσκου. Στηρίζονται σε κίονες κορινθιακού ρυθμού με ψηλές βάσεις, με παραστάδες και αέτωμα με διάφορες παραστάσεις.

ΣΤΟΛΙΣΜΑ: Ο λαϊκός μάστορας που τις κατασκεύασε, τις στόλισε μ’ ένα πλήθος από λιθανάγλυφες παραστάσεις με θέματα εμπνευσμένα από το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, από τους μύθους και την ιστορία, ενώ δεν απουσίαζε ποτέ και η θρησκευτική μας παράδοση με διάφορα χριστιανικά σύμβολα όπως ο σταυρός, στοιχεία που όλα μαζί συνέθεταν μοναδικά έργα λαϊκής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής στο είδος τους (γλάστρες, λουλούδια, ζώα, δικέφαλοι αετοί, ανθρωπόμορφες μάσκες κ.λ.π.).

Εδώ αξίζει να αναφερθούμε στον τελευταίο μάστορα της πέτρας στο Προμύρι, Μήτσο Βάλτα που πέθανε τον χειμώνα του 2000 αφού πήρε κι αυτός την πέτρα στο χέρι του και ύψωσε τρόπαια μόχθου στην ευρύτερη περιοχή με συνεχή επίδοση και απόδοση και προπάντων με πολύ μεγάλο μεράκι.

πηγή: 1lyk-volou.mag.sch.gr

Η εργασία “βρύσες στο Ν.Α. Πήλιο” έγινε τις χρονιές 1999 – 2000 στα πλαίσια των προγραμμάτων Αγωγής Υγείας – Περιβαλλοντικής Εκπ/σης από τους παρακάτω μαθητές:

Αργαλαστή: ΑΚΡΙΒΟΥ ΑΘΗΝΑ, ΒΡΕΚΟΥΛΟΥ ΙΣΜΗΝΗ, ΔΑΠΟΝΤΑ ΕΛΙΝΑ, ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΜΠΟΓΔΑΝΙΔΗ ΝΙΚΟΛΕΤΑ, ΠΑΠΑΜΑΡΚΑΜΗ ΕΥΔΟΚΙΑ, ΠΑΠΠΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ.

Λαύκος: ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑ,ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ ΜΑΓΔΑ, ΚΑΛΟΒΙΔΟΥΡΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ.

Λεφόκαστρο: ΓΙΩΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Μετόχι: ΚΑΠΠΕΣ ΜΑΡΙΑ, ΚΑΠΠΕΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ.

Μηλίνα: ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΓΑΛΑΝΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ, ΖΟΥΖΟΥΛΑ ΝΙΚΟΛΕΤΑ, ΚΥΡΙΚΟΥ ΝΙΚΗ, ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΝΙΚΟΛΕΤΑ.

Προμύρι: ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΙΟΛΕΤΑ, ΓΑΪΤΑΝΑ ΡΟΥΛΑ, ΔΡΙΒΑ ΡΑΝΙΑ, ΚΟΤΡΩΝΗ ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ, ΚΟΥΤΣΙΡΗ ΑΛΕΞ., ΚΡΟΥΠΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ.

Συκή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΡΘΑ,ΖΑΧΑΡΟΥ ΚΡΥΣΤΑΛ., ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΑΓΓΕΛ., ΧΡΙΣΤΟΓΙΑΝΝΗ ΙΩΑΝΝΑ, ΧΡΙΣΤΟΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΑ.

Χόρτο: ΚΩΧ ΤΙΜΩΝ, ΤΣΙΡΙΒΗΣ ΑΠΟΣΤ.

Υπεύθυνες καθηγήτριες ήταν οι: Σταβέλα Μαρία, Μηλαρά Φωτεινή. Συντονιστής ήταν ο Παλαμήδας Δήμος.

Το υλικό του φυλλαδίου είναι μια περίληψη σε σχέση με το υλικό που συλλέχτηκε (φωτογραφίες, αποκαταστάσεις, χάρτες, κ.λ.π.) και θα μπορείτε να το αναζητήσετε στο INTERNET (site του Α’ Ενιαίου Λυκείου Βόλου στην Δ/νση: delfoi\compupress.gr) ανοικτό σε οποιοδήποτε εμπλουτισμό.

Ευχαριστώ τους κ. Θάνο Μπίτη Γεωπόνο του Δήμου Αργαλαστής, κ. Παλιούρα Δημήτρη προϊστάμενο της 5ης εφορίας νεοτέρων μνημείων, την διευθύντρια του Γυμνασίου Φούστρια Ιωάννα και το βιβλιοπωλείο “ΚΥΤΤΑΡΟ” Βόλου.

Στην περιήγησή μας, μας βοήθησαν με τα βιβλία τους ο κ. Λαμπαδάρης Δημ. (Λαύκος – το αρχοντοχώρι του Ν. Πηλίου), η κ. Μίνα Μανοπούλου Αλμπανέλου (Αργαλαστή – Σπάλαυθρα – Χορτόκαστρο), ο κ. Γιώργος Θωμάς, ο κ. Νίκος Χαρατσής (οδηγός Πηλίου για περιηγητές) και διάφορα περιοδικά όπως “Προμυριώτικα Νέα”, “Βίγ

Ο συντονιστής του προγράμματος

Παλαμηδάς Δημήτριος

Το φυλλάδιο εκδόθηκε το καλοκαίρι 2000 με αποκλειστικό χορηγό του

Δήμου Αργαλαστής τον οποίο ευχαριστούμε ιδιαίτερα.

Αργαλαστή

Η βρύση του Α. Νικολάου στην Πάου

Είναι φυσική, το νερό αναβρύζει από τρεις ανάβρες. Και αυτού γύρω χτίστηκε οικίσμα και το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Η παράδοση λεει ότι με τις μεγαλύτερες ανομβρίες που έγιναν στην περιοχή Αργαλαστής αυτή κράτησε αρκετό νερό και υδρεύονταν άνθρωποι και ζώα. Επίσης την ονομάζουν και Μεγάλη βρύση.

Πάνω σ’ αυτή αναγράφεται τώρα:

“Πάου κοινότης Αργαλαστής

Σεπτέμβριος 1951”

Η βρύση του Αγίου Νικολάου στην Πάου βρίσκεται περίπου 5 χιλιόμετρα νότια της Αργαλαστής, κατεβαίνοντας προς τη θάλασσα.

Η βρύση Κουένη

Η βρύση Κουένη είναι πολύ παλιά και αυτό φαίνεται από τα αιωνόβια πλατάνια που την περιβάλλουν και από τους οικισμούς που κτίζονταν στην Αργαλαστή κατά τους αιώνες αυτούς.

Το όνομα Κουέν λέγεται ότι το έδωσαν οι Φράγκοι κατά την Φραγκοκρατία από το σχήμα που σχηματίζουν οι δύο δούδες (χαντακές) μία κάθετος και μία οριζόντιος που ενώνονται σε γωνία. Στα Γαλλικά τη γωνία τη λένε “Κουέν”.

Το κτίριο της βρύσης και τη διακόσμηση την έχει φτιάξει επί Τουρκοκρατίας ένας Τούρκος πασάς που ήταν διοικητής της Μαγνησίας.

Η βρύση του Αι Γιάννη

Είναι και αυτή κτισμένη απ’ τον ίδιο Τούρκο πασά. Κράτησε νερό σε όλες τις μεγάλες ανομβρίες και εξυπηρετούσε τους κατοίκους.

Μια ιστορία που έχουμε ακούσει από τους παππούδες μας για τη βρύση του Αϊ – Γιάννη.

Στα χρόνια των προπαππούδων μας, αυτοί που είχαν χωράφια στην περιοχή έπαιρναν το νερό να ποτίζουν τα μποστάνια τους και τα δέντρα τους με τις λεγόμενες “σειρές”. Άλλοι είχαν σειρά με τις ώρες, τη μέρα και άλλοι τη νύχτα.

Μερικοί πονηροί και τολμηροί για να παίρνουν το νερό και τη νύχτα, σκέφτηκαν και έκαναν ένα κόλπο. Γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα πήγαιναν 2 κριάρια εκεί μπροστά στη βρύση, έριχναν πάνω τους άσπρα σεντόνια, αυτά άρχισαν να τσουγκρίζονται σκιαγμένα όπως ήταν. Εκείνη την ώρα πήγαιναν αυτοί που είχαν σειρά για το νερό έβλεπαν μέσ’ το σκοτάδι κάτι παράξενα άσπρα να κουνιούνται, τα νόμιζαν φαντάσματα και έφευγαν.

Η βρύση στην καμάρα

Η βρύση αυτή βρίσκεται 1 χλμ. από την Αργαλαστή κοντά στο ξωκλήσι Αργαλαστής τους Αγίους – Ανάργυρους. Η βρύση κατασκευάστηκε το 1977 και σύμφωνα με την παράδοση η βρύση αυτή χτίστηκε και κάποιος κύριος πήγε μια νύχτα να μαζέψει το κοπάδι του και ξαφνικά είδε τους Αγίους – Ανάργυρους εκεί. Έτσι αποφάσισε να χτίσει μια βρύση εκεί. Γι’ αυτό και η βρύση θεωρείται και ιερή. Αργότερα εκεί κοντά χτίστηκε και η εκκλησία των Αγίων.

Και πολλά τα λιόδεντρα

και πολλά τα τζιτζίκια

αλλά λίγο το νερό

για να το’ χεις Θεό και να κατέχεις

τι σημαίνει ο λόγος του.

Οδ. Ελύτης

Μέσα στη διάφανη πηγή κοίταξα τη μορφή σου

Κλεισμένα βλέφαρα και τα ματόκλαδα χάραζαν το νερό.

Γ. Σεφέρης

Η βρύση στο Κατσιλοχώρι

Η πολύ όμορφη αυτή βρύση βρίσκεται 1 χλμ. από την Αργαλαστή και είναι κάτω από τα Σφαγεία. Η βρύση αυτή ανάμεσα σε πάρα πολύ μεγάλα και αιωνόβια πλατάνια βρίσκεται στο ίδιο σημείο εδώ και 100 χρόνια, όμως ανακαινίστηκε το 1940. Σύμφωνα με την παράδοση: Ένας τσομπάνης πήγε στη βρύση αυτή μια ζεστή νύχτα και οι νεράιδες του πήραν την μιλιά. Ο άνθρωπος που κατασκεύασε την βρύση δεν είναι γνωστός.

Εδώ στο χώμα ρίζωσε μια στέρνο

μονιά κρυφού νερού που θησαυρίζει

σκεπή της βήματα ηχερά …

Γιώργος Σεφέρης

Του νερού η αόρατη αορτή που πάλλει

και γι’ αυτό ζωντανή η γαρδένια.

Οδ. Ελύτης

Η βρύση στη Μυριοβρύτη

Η πολύ όμορφη αυτή βρύση βρίσκεται ΒΔ της Αργαλαστής κάτω από το πολύ όμορφο και γραφικό εκκλησάκι του Αγίου – Κωνσταντίνου κοντά στο Κατσιλοχώρι και είναι στο συνοικισμό της Μυριοβρύτης. Κάθε χρόνο την επισκέπτονται πολύ τουρίστες. Κατά την παράδοση μια πολύ όμορφη κοπέλα βγήκε ένα πρωί και ένα στοιχειό την είδε και την ζήλεψε. Γι’ αυτό την μεταμόρφωσε σε βρύση.

… και τ’ άλογα ιδρωμένα σκύβανε ν’ αγγίξουν την πράσινη

επιφάνεια του νερού

στη γούρνα με τα υγρά τους τα ρουθούνια.

Γ. Σεφέρης

Χόρτο

Βρύση Διαλετάρα

Η βρύση αυτή χτίστηκε κατά την εποχή της τουρκοκρατίας το 1778. (Δεν ξέρουμε από ποιόν, στη βρύση, βρέθηκε βυζαντινή επιγραφή. Πιθανόν όμως να χτίστηκε από τον Αχμέτ Αγά). Είχε υποστεί κάποιες φθορές ανάμεσα στα χρόνια γι’ αυτό ανέλαβε να την ανακαινίσει ο Κωνσταντίνος Καλυβιώτης. Το όνομά της το πήρε από τον ιδιοκτήτη της γύρω περιοχής. Είναι επίσης η δεύτερη πιο παλιά βρύση του χωριού.

Βρύση Σπανοδήμου

Αυτή η βρύση φτιάχτηκε από τους αδελφούς Σπανοδήμου και Πατροσμά οι οποίοι είχαν καλύβια κοντά στην πηγή. Η βρύση φτιάχτηκε στις 2 Οκτωβρίου του 1940.

Έφτιαξαν τη βρύση γιατί ήθελαν να καθαρίσουν το νερό για να γίνει πόσιμο, την χαμήλωσαν έτσι ώστε να ποτίσουν τα λαχανικά τους και τα αμπέλια. Αυτή η βρύση χρησιμοποιούνταν πολύ από τους βοσκούς για να ποτίζουν τα ζώα, γιατί ήταν στο μονοπάτι που περνούσαν τα ζώα για να πάνε στο βουνό.

Βρύση Λαυκιώτικα

Το όνομα προέρχεται από τα καλύβια που είχαν χτίσει διάφοροι βοσκοί από τον Λαύκο. Η βρύση που είναι και η πιο παλιά του χωριού φτιάχτηκε το 1727 και χρησίμευε κυρίως για να ποτίζουν τα κοπάδια αλλά και τα πολλά αμπέλια που βρίσκονταν εκεί. Επίσης την χρησιμοποιούσαν για να παίρνουν νερό για τα σπίτια τους και οι νοικοκυρές για να πλένουν τα ρούχα τους. Είναι όμως μια βρύση που έχει υποστεί αρκετές φθορές ανάμεσα στα χρόνια.

Βρύση Νανάκη

Αυτή η βρύση στην αρχή ήταν μια πηγή ώσπου στις 30 Αυγούστου 1876 ο κάτοχος εκείνης της περιοχής Ιωάννης Νανάκης ήθελε να προσφέρει κάτι για το χωριό έτσι αξιοποίησε την πηγή που βρίσκονταν στα κτήματά του και άρχισε να κτίζει μια βρύση που την ολοκλήρωσε σε ένα χρόνο. Από αυτή την βρύση έπαιρναν νερό οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού. Η βρύση καταστράφηκε τρεις φορές και ξαναφτιάχτηκε. Επίσης,φημίζονταν για το σιδηρούχο νερό της.

Παλιά τα νοσοκομεία έρχονταν να πάρουν νερό από αυτή τη βρύση ακόμα και από την Αθήνα.

Βρύση Καλυβιώτη

Η βρύση αυτή υπήρχε κοντά στο σημείο που είναι τώρα. Όμως εκεί χτίστηκαν σπίτια και έτσι ένα διάστημα η παραλία του χωριού δεν είχε βρύση. Τότε το 1970 ο Κωνσταντίνος Καλυβιώτης ανέλαβε να την ξαναχτίσει λίγο πιο πέρα. Αυτή η βρύση είναι και η πιο όμορφη του χωριού. Από αυτή τη βρύση, όταν υπήρχαν μικρά καραβάκια που μετέφεραν διάφορα πράγματα σε κοντινά λιμάνια όπως του Βόλου, σταματούσαν και έπαιρναν νερό.

Τη βρύση αυτή μπορούμε να την βρούμε αν στρίψουμε δεξιά από τη γέφυρα του χωριού προς την παραλία.

Βρύση Γιαννακού

Η βρύση αυτή φτιάχτηκε το 1836 από τον Κωνσταντίνο Γιαννακό. Χρησίμευε κυρίως στο να παίρνουν νερό τα γύρω σπίτια αλλά και η δεξαμενή που υπήρχε βοηθούσε τις νοικοκυρές στο να πλένουν ρούχα. Το νερό της ήταν χρήσιμο στο να ποτίζουν οι κάτοικοι τις πορτοκαλιές που υπήρχαν αλλά και τα λαχανικά και τα αμπέλια τους. Είναι γνωστή για το σιδηρούχο νερό της, επίσης το νερό βγαίνει μέσα από το βουνό και έτσι είναι αρκετά δροσερό.

Συκή

Τοποθεσία Λιβάδι

Χτίστηκε το 1930 μ. Χ. Η βρύση αυτή χτίστηκε σε ένα χωράφι γεμάτο μηλιές. Γι’ αυτό και χρειάζονταν άφθονο νερό για να ποτίζουν τις μηλιές και αργότερα τους κήπους που έβαλαν εκεί. Η βρύση αυτή υπάρχει από τότε και βοηθάει τους βοσκούς στο πότισμα των πολυάριθμων αρνιών και προβάτων τους.

Είναι χτισμένη με πέτρα και πολλοί από τους κατοίκους την παρομοιάζουν με πηγάδι ή και με μικρή δεξαμενή.

Κεντρική βρύση

Δημιουργήθηκε το 1700 μ. Χ. και περίπου 3 αιώνες τώρα στολίζει την είσοδο της πλατείας. Εκεί έχουν ξεδιψάσει πάνω από 4 διαφορετικές γενιές Πηλιορειτών.

Ανακαινίστηκε το 1986.

Η βρύση στην παραλία Ποτόκι

Η βρύση στην παραλία “Ποτόκι” είναι μια βρύση που συγκεντρώνει όλα τα πλεονεκτήματα: Βρίσκεται κοντά στη θάλασσα, δημιουργήθηκε με το πέρασμα του χρόνου είναι δηλαδή φυσική χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση και βρίσκεται στη φύση. Απέχει 2 – 3 χιλιόμετρα από το χωριό και χρειάζονται 10΄ λεπτά με το αυτοκίνητο για να φτάσεις. Βρίσκεται εκεί από τα πανάρχαια χρόνια σε ένα φανταστικό τοπίο, πνιγμένη στο πράσινο και αναβλύζει νερό χειμώνα και καλοκαίρι. Το νερό της καθώς χύνεται δημιουργεί ένα μικρό αλλά πανέμορφο ποταμάκι που πρέπει να το διασχίσεις για να φτάσεις στη βρύση. Είναι ένα αξιοθέατο του χωριού μας που όλοι οι τουρίστες επισκέπτονται και στέκονται μπροστά σε αυτό το εξαιρετικό τοπίο με δέος. Το νερό της είναι ολοκάθαρο και πολύ δροσερό και αποτελεί πηγή σωτηρίας για τους επισκέπτες το καλοκαίρι. Γύρω από τη βρύση σε παλαιότερες εποχές υπήρχαν μποστάνια τα οποία οι ιδιοκτήτες τους τα πότιζαν με το νερό της βρύσης, εκεί βοσκούσαν και τα ζώα τους διότι η βλάστηση ήταν πλούσια αφού τρέφονταν από το νερό της βρύσης. Δεν είναι διακοσμημένη.

Σήμερα ο γύρω χώρος είναι πολύ καλά διατηρημένος και αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος για να υπερηφανευόμαστε γι’ αυτή. Είναι ένα δώρο της φύσης που όλοι οι κάτοικοι του χωριού μας το προσέχουν και το προστατεύουν.

Τοποθεσία Κεφαλόβρυσο – Γρανίτσα

Χτίστηκε το 1700 μ. Χ. έχει άφθονο νερό και μοιάζει περισσότερο με ποτάμι παρά με μια βρύση. Από τη Γρανίτσα γίνεται η ύδρευση του χωριού. Η βρύση αυτή δεν υπάρχει πια. Καταστράφηκε από κάποιους που δούλευαν εκεί.

Τοποθεσία Κοντόρεμα

Χτίστηκε το 1700 μ. Χ. Η βρύση αυτή έχει νερό σε περιόδους μεγάλων βροχοπτώσεων συνήθως στους χειμερινούς μήνες.

Βρισκόταν εκεί προς εξυπηρέτηση των κατοίκων της Συκής οι οποίοι ζούσαν σε διάφορα κτήματα έξω απ’ το χωριό συνήθως το χειμώνα. Η βρύση αυτή δεν ήταν κοινοτική αλλά είχε χτιστεί με πρωτοβουλία των ίδιων των κατοίκων.

Μετοχι

Βρύση του Τσιριβή

Βρύση Μοναστήρι Παναγίας

Βρύση του Γιάννη

Βρύση του Γεφυριού

Λεφόκαστρο

Μικρή βρύση

Βρίσκεται σε επίνειο της Αργαλαστής το Λεφόκαστρο. Οι πληροφορίες για τη βρύση αυτή είναι μηδαμινές. Παλιά βρύση που πιθανόν είναι κατασκευασμένη το 1777 από τον Αχμέτ Αγά, χωρίς όμως χρονολογία που να την προσδιορίζει ακριβώς.

Η βρύση της Παναγίας

Είναι φυσική πηγή διότι αναβρύζει από τη γη εκ βάθους 50 – 60 εκατοστών. Υπήρχε δίπλα της ένα αιωνόβιο πουρνάρι που το έκοψαν και με τη μέτρηση των ζωνών του κορμού του ήταν 800 ετών.

Υπάρχει και εκκλησία Παναγία (Κοίμηση της Θεοτόκου) της οποίας το ιερόν είναι δίπλα στην ανάβρα (πηγή). Η αύξηση του νερού της βρύσης γίνεται πριν ή μετά τις 15 Αυγούστου και οι παλαιοί το θεωρούσαν θαύμα επειδή γίνονταν τις ημέρες που ήταν κοντά στη γιορτή της εκκλησίας.

Άλλοι πάλι λέγουν ότι το νερό έρχεται από πολύ μακριά και ότι στα αρχαία χρόνια σ’ αυτή την περιφέρεια ήταν χτισμένη η κωμόπολης “Κόρακις”.

Τρανή βρύση

Είναι και αυτή πολύ παλιά διότι κατά περιόδους κτίστηκαν οικισμοί γύρω της. Το κτίσιμο της βρύσης, τις κρήνες, τη λεκάνη τα έχει φτιάξει ο Τούρκος πασάς που έφτιαξε και την Κουέν.

Προμύρι

Παλιόβρυση

Λίγα βήματα πιο κάτω από την κεντρική πλατεία του Προμυρίου βρίσκεται μια βρύση η οποία ονομάζεται Παλιόβρυση.

Το όνομα της το πήρε από κάποιες παραδόσεις του χωριού για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας λόγος ήταν γιατί αυτή η βρύση δεν έτρεχε καλό καθαρό νερό και ο άλλος λόγος ήταν πως η βρύση συνδέονταν με κάποιο φόνο που είχε γίνει κάποτε στο κτίσμα της.

Η βρύση είναι σκεπαστή με στέγαστρο φτιαγμένο από πλάκες αλλά και από μια χούφτα που χρησιμεύει στην καλή ροή του νερού.

Η Παλιόβρυση φτιάχτηκε στα 1800 περίπου από προμυριώτες μαστόρους.

Μούσγιες

Σε έναν οικισμό του Προμυρίου με το όνομα Μούσγιες υπάρχουν 2 πηγές. Η μια πηγή είναι το “χλιο” που ονομάστηκε έτσι γιατί βγάζει χλιαρό νερό. Η άλλη είναι μια βρυσούλα που τρέχει δροσερό νερό. Και οι δύο εξυπηρετούν τους κατοίκους που ποτίζουν από αυτές τις 2 πηγές τους μπαχτσέδες τους.

Βρύση Μικρό

Στο “Μικρό” βρίσκεται μια πηγή που εδώ και χρόνια τρέχει νερό. Πρόσφατα εκεί έχτισαν μια πέτρινη βρύση. Παρ’ όλα αυτά ο βράχος πίσω της δείχνει την φυσική ομορφιά του τοπίου που συνδυάζει βουνό και θάλασσα και αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι ζούμε στο ομορφότερο μέρος της Ελλάδος, στο Πήλιο.

Βρύση Σαρδελή

Διακρινόμενη ως η δεύτερη καλύτερη βρύση για νερό στην περιοχή μας. Βρίσκεται 10 λεπτά με τα πόδια απ’ το Προμύρι προς στα Νοτιοανατολικά. Φτιάχτηκε γύρω στα 1800 περίπου και αναδομήθηκε το 1963 από τον Απόστολο Βασιλείου, παλιό μάστορα της περιοχής.

Είχε μια χούφτα από την οποία κυλούσε το νερό η οποία όμως σήμερα δεν υπάρχει και μαρμάρινες λεκάνες δουλεμένες στο χέρι.

Βρύση Ράντη

Η βρύση Ράντη βρίσκεται σε ένα οικισμό του Προμυρίου με το όνομα Ράντη. Αυτή η βρύση έχει τριγωνικό αέτωμα και χτίστηκε το 1938. Η ονομασία του τόπου και της βρύσης αυτής είναι άγνωστο τι σημαίνει.

Η βρύση τρέχει έως σήμερα και είναι ένα στολίδι στον τόπο.

Βρύση Αφειλιάνες

Στις Αφειλιάνες, ένα μικρό οικισμό του Προμυρίου, υπάρχει μια από τις πιο ωραίες πηγές του Νοτίου Πηλίου χτισμένη πάνω σε βράχο. Εκεί λοιπόν σύμφωνα με τις αφηγήσεις των γερόντων κατά τα χρόνια της τουρκοκρατίας οι Αρβανίτες είχαν φτιάξει τσαντίρια. Έτσι λοιπόν και κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να περάσει από εκεί. Επίσης εκείνο τον καιρό η λίγδα και οι ψείρες είχαν γεμίσει την πηγή. Το 1967 ο βράχος που ήταν μπροστά έπεσε.

Σήμερα η πηγή συνεχίζει να τρέχει γάργαρο νερό και να ξεκουράζει με την δροσιά της τους περαστικούς. Η δομή της είναι λίγη αλλά πολύ όμορφη.

Τρανή βρύση

Κατασκευάστηκε στο 1796 από Ζουμπανιώτες τεχνίτες και είναι η μοναδική βρύση της Θεσσαλίας σ’αυτό το μέγεθος και σ’ αυτή τη μορφή. Χτίστηκε με δαπάνη και κατά μια παράδοση στα θεμέλια της θεμελίωσαν άνθρωπο. Κάποιες παραδόσεις εξάλλου του χωριού, δημοσιευμένες και αδημοσίευτες συνδέονται με τη βρύση.

Στα 1891 έγινε μια προσπάθεια συντήρησης του χτίσματος, και στα 1992 ανακηρύχτηκε “διατηρητέο μνημείο”, μπαίνοντας έτσι κάτω από την προστασία του κράτους.

Στο χώρο της βρύσης γινόταν, ίσαμε, τα 1950 -1955 και η επίσκεψη της νιόνυφης την επομένη του γάμου της με το γαμπρό, τα συμπεθεριά και τα λαλούμενα (όργανα) το γέμισμα της κανάτας το βρέξιμο μικρών και μεγάλων όπως και το ρίξιμο (φίλεμα) νομισμάτων στη λεκάνη του νερού.

Εδώ επίσης πραγματοποιούνταν και η τελετή του “αγιασμού των υδάτων” κάθε Φώτα έως και το τέλος της δεκαετίας του 1960 περίπου.

Βρύση Αϊ – Ηλιάς

Ο Αϊ – Ηλίας είναι ένα εκκλησάκι κοντά στο Πατριχώρι εκεί λοιπόν βρίσκεται μια παμπάλαια βρύση. Φτιαγμένη γύρω στα 1800. Από αυτή τη βρύση ποτίζουν κήπους, παίρνουν νερό για να δροσιστούν. Και ποτίζουν και τα ζωντανά τους.

Νίκα – Προμύρι

Στο Κατηχώρι, έναν οικισμό του Προμυρίου βρίσκεται μια από τις πιο παλιές βρύσες του χωριού.

Σε μια ρεματιά με πυκνή βλάστηση μπορεί κανείς να διακρίνει μια μισογερασμένη ή μάλλον παρατημένη βρύση.

Κατασκευάστηκε στις 8/5/1953. Στο μπροστινό μέρος προβάλλουν επιβλητικά 2 λιοντάρια, που δυστυχώς δεν υπάρχουν σήμερα. Στον τοίχο της φαίνονται ακόμη ξεθωριασμένες λέξεις “ΝΙΨΟΝ/ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ/ΜΗ/ΜΟΝΑΝ/ΟΨΙΝ” Σήμερα λοιπόν η βρύση αυτή δεν τρέχει νερό. Το νερό πήγαινε σε κάποιες δεξαμενές ή μπαχτσέδες. Στέκει λοιπόν σαν φάντασμα, σαν ψυχή γερασμένη, εκεί στη ρεματιά και όμως κάποτε υπήρξε νεράιδα, υπήρξε όμορφη και εξυπηρετική καθώς από εκεί έπαιρναν νερό οι χωριανοί μας.

Πατριχώρι

Στο Πατριχώρι, έναν οικισμό του Προμυρίου, βρίσκεται μια από της πιο παλιές βρύσες.

Η ακριβής ημερομηνία μας είναι γνωστή αλλά πρέπει να κατασκευάστηκε λίγο πριν το 1800.

Η βρύση συνεχίζει να τρέχει νερό ο κάναλός της είναι τεράστιος.

Οι κάτοικοι του Πατριχωρίου πίνουν και ποτίζουν τα ζωντανά τους.

Μια βρύση στολίδι, μια βρύση θρύλος.

Μια βρύση που τρέχει συνέχεια εδώ και εκατοντάδες χρόνια γάργαρο νερό.

Η βρύση της Γριάς

Η βρύση της Γριάς είναι μια βρύση που ανήκει στον οικισμό της Θεοτόκου. Όλες οι παραδόσεις λένε πως το όνομά της προήλθε από μια γριά στα χρόνια της πειρατικής εποχής η οποία πήγε να πάρει νερό σ’ αυτή τη συγκεκριμένη βρύση.

Εκείνη τη στιγμή οι πειρατές την βρήκαν και την απείλησαν με θάνατο. Η μόνη της σωτηρία ήταν αν έλεγε που βρίσκεται το μυστικό πέρασμα του κάστρου. Η γριά φανερά φοβισμένη, χωρίς κανένα δισταγμό έδειξε την μυστική πύλη.

Οι πειρατές όμως όπως ήταν βέβαιο τη σκότωσαν πάνω σ’ αυτή τη βρύση και τράβηξαν το δρόμο τους προς το κάστρο.

Εκεί βρήκαν και πήραν όλους τους θησαυρούς και σκότωσαν σχεδόν όλους τους κατοίκους του κάστρου.

Αυτοί που επέζησαν ανέβηκαν πιο ψηλά και έφτιαξαν το σημερινό “Προμύρι”.

Λαύκος

Παλιόβρυση

Η ζωή αυτής της βρύσης αρχίζει γύρω στον 16ο – 17ο αιώνα, όταν μια ομάδα χωρικών εγκαταστάθηκε σ’ αυτό το μέρος για να μην τους βλέπουν τα μάτια των πειρατών και των τούρκων για να μπορούν να εξυπηρετούνται κατασκεύασαν μια βρύση την Παλιόβρυση. Τα πρώτα χρόνια αυτή η βρύση δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο όνομα απλά την ονόμαζαν “βρύση”. Με το πέρασμα του χρόνου ο πληθυσμός αυτού του οικισμού αυξήθηκε ραγδαία και οι ανάγκες για νερό ήταν μεγαλύτερες. Έτσι στον ίδιο οικισμό κατασκεύασαν μία ακόμα βρύση, την καινούρια βρύση και επειδή η άλλη βρύση ήταν η παλιά του χωριού την ονόμασαν Παλιόβρυση. Η Παλιόβρυση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κοινωνική ζωή του χωριού. Υπήρχε κι ένα έθιμο, εκείνη την εποχή όλοι οι γάμοι γινόταν Κυριακή.

Την Τετάρτη μετά τον γάμο η νύφη έπαιρνε ένα μικρό αγόρι και μια στάμνα. Πήγαιναν στην βρύση και εκεί η νύφη έριχνε κέρματα στο τρεχούμενο νερό της βρύσης και το παιδί το μάζευε. Μετά γέμιζε την στάμνα και έφευγαν. Τώρα πια το νερό της Παλιόβρυσης δεν είναι πόσιμο γιατί πηγάζει μέσα απ’ το χωριό και ίσως μολύνεται από απόβλητα.

Τουλούμπα

Στη θέση “Λειβαδάκια” το 1910 κατασκευάστηκε η βρύση “Τουλούμπα”. Η βρύση παίρνει νερό από τις πηγές Στάκη και Σκούρα. Ονομάστηκε έτσι από την τουλούμπα που υπάρχει εκεί. Στην τουλούμπα υπάρχει ένας πλάτανος που φυτεύτηκε το 1913 από τους Ν. Παπαϊωάνου και Ι. Ξηραδάκη ο οποίος υπάρχει μέχρι σήμερα και προσφέρει την σκιά του σ’ όσους ξεκουράζονται από κάτω.

Η καινούρια βρύση

Με τα χρόνια ο πληθυσμός του Λαύκου αυξήθηκε και έτσι μεγάλωσαν και οι ανάγκες των ανθρώπων για νερό. Γ’ αυτό το λόγο το 1903 – 1904 έχτισαν μια βρύση λίγο πιο κάτω από το εκκλησάκι της Αγίας – Παρασκευής.

Αυτή η βρύση πήρε την ονομασία “Καινούργια Βρύση” γιατί ήταν η πιο καινούργια βρύση του χωριού. Σε αυτή τη βρύση συνήθιζαν οι κάτοικοι να πλένουν τα ρούχα τους. Το νερό της “Καινούργιας βρύσης” δεν είναι πόσιμο.

Το Μοναστηράκι

Το Μοναστηράκι είναι άλλη μια βρύση του χωριού πάνω από την Μηλίνα προς Λαύκο. Ονομάζεται έτσι γιατί δίπλα της είναι η εκκλησία της Παναγίας. Αυτή η βρύση έπαιζε έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή του χωριού, γιατί ήταν στο ενδιάμεσο Λαύκου & Μηλίνας και όταν δεν υπήρχε συγκοινωνία οδικώς με το Βόλο, οι Λαυκιώτες κατέβαιναν στη Μηλίνα να ταξιδέψουν με το πλοίο, σ’ αυτή τη βρύση έβρισκαν δροσιά και ανακούφιση όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα ζώα τους. Σ’ αυτή την βρύση όπως λεει η παράδοση μέσα από τις σχισμές των δέντρων της ρεματιάς έβγαιναν κάποιες πανέμορφες νεράιδες. Οι νεράιδες έβγαιναν κάθε βράδυ για να πλυθούν και οι χωρικοί δυσκολεύονταν να πιουν νερό από την βρύση, γιατί πίστευαν πως θα τους μαγέψουν οι νεράιδες. Το νερό αυτής της βρύσης δεν θα μπορούσαν να το πιουν γιατί είχε πολλά άλατα και άλλα στοιχεία που το έκαναν “βαρύ” για το στομάχι. Έτσι εξηγείται η παραπάνω παράδοση.

Η Χατζή

Η Χατζή είναι μία βρύση χτισμένη έξω από το χωριό. Κατασκευάστηκε περίπου το 1800 από τους κατοίκους του Λαύκου. Πιθανόν το όνομά της να το πήρε από κάποιου “Χατζή”. Ήταν αυτός που είχε ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα. Το νερό αυτής της βρύσης φημίζονταν για πάρα πολύ καλό.

Κεντρική βρύση

Η κεντρική βρύση βρίσκεται στην πλατεία του Λαύκου. Κατασκευάστηκε το 1994 από τους κατοίκους του χωριού. Ονομάζεται “κεντρική” γιατί είναι στην πλατεία του Λαύκου και η πλατεία είναι στη μέση του χωριού. Όλες οι παραπάνω βρύσες είναι χτισμένες από πέτρα που λέγεται πωρόλιθος και από ντόπιους τεχνίτες.

Όλες έχουν τη δική τους ιστορία και προσφέρουν το μεγάλο αγαθό της φύσης στους κατοίκους του Λαύκου όταν δεν υπήρχε άλλος τρόπος ύδρευσης. Στις βρύσες του χωριού μαζεύονταν περισσότερο οι γυναίκες και ήταν ο τόπος συγκέντρωσης και επικοινωνίας. Ο Δήμος φροντίζει ώστε να διατηρούνται όλες αυτές οι βρύσες με την ιστορία τους και τις παραδόσεις τους.

Μηλίνα

Η βρύση της Αγίας Μαρίνας

Στον οικισμό της Αγίας Μαρίνας υπήρχε μέχρι πρόπερσι μια βρύση απ’ την οποία υδρεύονταν ο οικισμός.

Όμως πριν από δύο χρόνια ένας ασυνείδητος οδηγός τρέχοντας με υπερβολική ταχύτητα και καθώς ήταν μεθυσμένος έπεσε πάνω στη βρύση με αποτέλεσμα να την καταστρέψει.

Έτσι αποφασίστηκε από τους κατοίκους της Μηλίνας μαζί με την κοινότητα να ξαναχτιστεί η βρύση αλλά με διαφορετικό σχέδιο.

Η βρύση της Αγίας Μαρίνας χτίστηκε σε δύο διαφορετικές περιόδους. Άρχισε τον Αύγουστο του 1997 και σταμάτησε τον Σεπτέμβριο του 1997 και ξανάρχισε τον Ιούνιο του 1998 και τελείωσε στις 10 Ιουλίου 1998. Η βρύση τελικά χτίστηκε από τον χτίστη Νίκο Σαλαμούρα ο οποίος πρότεινε το σχέδιό της. Ο ρυθμός με τον οποίο είναι τοποθετημένες οι πλάκες στην οροφή της βρύσης είναι παλαιάς αρχιτεκτονικής. Τα τούβλα με τα οποία χτίστηκε η βρύση αυτή είναι από το 1900. Τέλος οι πέτρες δόθηκαν από τους αδελφούς Γεώργιο και Νικόλαο Ζούζουλα από την κατεδάφιση του παλαιού τους ελαιοτριβείου.

Με λίγα λόγια η βρύση της Αγίας Μαρίνας φέρει μια ολόκληρη ιστορία και αυτό το μαρτυρούν τα τούβλα της, οι πέτρες της με τις οποίες είναι χτισμένη όπως επίσης και ο ρυθμός με τον οποίο είναι τοποθετημένες οι πλάκες στην οροφή της βρύσης.

Παραλιακή βρύση της Μηλίνας

Χτίστηκε περίπου το 1970 με χρήματα της κοινότητας Μηλίνας για τις ανάγκες του χωριού. Όπως διακρίνεται στις φωτογραφίες είναι χτισμένη με πέτρες, δεξιά και αριστερά και στις βάσεις των πέτρινων τοίχων της υπάρχουν δυο πεζούλια φτιαγμένα και αυτά από πέτρες. Τα πεζούλια αυτά οι χωριανές τα έλεγαν “Ζαλώστρες” και από το όνομά τους καταλαβαίνει κανείς το λόγο της ύπαρξής τους. Το χτίσιμο μάλιστα συνεχιζόταν και στη στέγη όπου δημιουργούσε ένα σπάνιο είδος αρχιτεκτονικής των μαστόρων της εποχής εκείνης.

“Κόρες με τ’ άστρα κίνησαν στη βρύση για να πάνε

να παρ’ νε αμίλητο νερό στον Κλήδονα να πάνε.

Αϊ – Γιάννη Κληδονάρη που της μοίρας δίνει χάρη.

Αϊ – Γιάννη Κληδονάρη”

Το εξωκλήσι της Παναγιάς & η Βρύση του

Το εξωκλήσι της Παναγιάς χτίστηκε το 1960 και βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Μηλίνα και Λαύκος. Τρία χρόνια αφού χτίστηκε, ο πρόεδρος της Μηλίνας αποφάσισε να χτίσει μια βρύση δίπλα του. Αυτή η βρύση χτίστηκε για τις ανάγκες της εκκλησίας και των κουρασμένων ανθρώπων που θα πήγαιναν εκεί για να εκκλησιαστούν. Όμως μια ιστορία λέει πως οι νεράιδες που ζούσαν στις πέτρες, απαγόρευαν στους χωρικούς να πλυθούν ή να πιουν νερό εκεί. Όποιος τολμούσε να πιει νερό, οι νύμφες τον μάγευαν.
πηγή: 1lyk-volou.mag.sch.gr