Pelion Hotels (Visit Pilio)Πήλιο ξενοδοχεία, ξενώνες, δωμάτια – Pelion Hotels (Visit Pilio)

Ανθιμος Γαζής:

Ο Άνθιμος Γαζής αποτελεί σημείο αναφοράς της Ελληνικής ιστορίας. Στο πρόσωπο του συνδυάζονται πολλοί ρόλοι. Λόγιος, πεφωτισμένος, κληρικός, δάσκαλος του γένους, επαναστάτης, αγωνιστής. Γεννήθηκε στις Μηλιές το 1758, παιδί δεκαμελούς και φτωχής οικογένειας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε κοντά στον Άνθιμο Παπαπανταζή καθώς και σε σχολείο της Ζαγοράς. Στα 16 του χρόνια χειροτονείται διάκονος και τον επόμενο χρόνο πρεσβύτερος. Το 1789, με την οικονομική βοήθεια του συγχωριανού του Αγγελή Μαρμαρά, μεταβαίνει στη Βιέννη για να ολοκληρώσει τη μόρφωσή του. Εκεί έρχεται σε επαφή με Έλληνες και ξένους λόγιους. Από το 1799 έως το 1812 αναπτύσσει έντονη συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα. Εκείνο το διάστημα εκδίδει το «Λόγιο Ερμή» ένα από τα πιο γνωστά προεπαναστατικά περιοδικά. Το 1812 σε συνεργασία με τον Καποπδίστρια και άλλους σημαντικούς Έλληνες, ιδρύει τη Φιλόμουσο Εταιρεία η οποία πίσω από τον πολιτιστικό της μανδύα κρύβει πολιτικές και ιδεολογικές ιδέες. Τον Ιούλιο του 1814 μαζί με τον Γρηγόριο Κωνσταντά υπογράφουν το συμφωνητικό ίδρυσης της Μηλιώτικης Σχολής. Μετά από παρακίνηση του Σκουφά και του Ξάνθου μυείται στη Φιλική Εταιρεία και αποκτά γρήγορα σημαντική θέση στην ιεραρχία του κινήματος. Το Μάιο του 1821, έχοντας στο πλευρό του αρκετούς από τους οπλαρχηγούς της ευρύτερης περιοχής, κηρύσσει την επανάσταση στις Μηλιές και λαμβάνει μέρος στις μάχες. Προς το τέλος της ζωής του ο Γαζής στρέφεται στην εκπαίδευση και γίνεται σχολάρχης στην Τήνο και στη συνέχεια στην Σύρο. Πέθανε το 1828. Με τη διαθήκη του κληροδοτεί μέρος της περιουσίας του στη Σχολή Μηλεών που είχε ιδρύσει ο ίδιος.

Γρηγόριος Κωνσταντάς:

Γεννήθηκε στις Μηλιές γύρω στα 1750(1753-1757). Γόνος φτωχής αγροτικής οικογένειας, έμαθε τα πρώτα γράμματα δίπλα στον μοναχό Άνθιμο Παπαπανταζή και αργότερα σε σχολείο της Ζαγοράς. Οι σπουδές του συνεχίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη και στο Βουκουρέστι όπου γνωρίζεται με τον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη. Δίπλα του διδάσκεται ελληνική γραμματική, ρητορική και τα υπόλοιπα εγκύκλια μαθήματα. Ταυτόχρονα έρχεται σε επαφή με άλλους Έλληνες Λόγιους, οικειοποιείται τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και εντάσσεται στον κύκλο του Δημήτρη Καταρτζή. Μαζί με τον ξάδερφο του Δανιήλ Φιλιππίδη συγγράφουν από κοινού τη Νεωτερική Γεωγραφία. Το έργο αυτό εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791 και συνδυάζει την απεικόνιση της χωρογραφίας με την Ιστορία και τον πολιτισμό των ερευνώμενων τόπων. Το 1794 επιστρέφει στη γενέτειρα του και παραμένει εκεί για ένα χρόνο περίπου όπου του γίνεται πρόταση για διδασκαλία στα Αμπελάκια. Εκεί διδάσκει Αρχαία ελληνικά, Φιλοσοφία, Μαθηματικά και Ιταλικά. Το 1812 μετά τον θάνατο του δασκάλου του, Άνθιμου Παπαπανταζή, αναλαμβάνει την ιδιοκτησία και τη διεύθυνση της τοπικής Σχολής και επιστρέφει στις Μηλιές μεταφέροντας, για την βιβλιοθήκη του σχολείου, βιβλία από την Κωνσταντινούπολη. Το όραμα του για τη δημιουργία ενός ανώτατου εκπαιδευτηρίου συμμερίζονταν και άλλοι λόγιοι της εποχής όπως ο Άνθιμος Γαζής. Επακολούθησε πυκνή αλληλογραφία μεταξύ τους μέσα από την οποία διαφαίνεται το έντονο πάθος τους για την ίδρυση της Σχολής. Η Σχολή ιδρύεται τελικά με συμφωνητικό τον Ιούλιο του 1814. Πολύ νωρίς η Σχολή στις Μηλιές απέκτησε φήμη σημαντικού εκπαιδευτικού κέντρου με σύγχρονο εξοπλισμό σε εποπτικά μέσα και πλούσια βιβλιοθήκη. Διατέλεσε έφορος της παιδείας στην πρώτη κυβέρνηση της Ελλάδος ενώ ανέλαβε μαζί με τους Θ.Φαρμακίδη και Α.Σούτσο την διεύθυνση του ορφανοτροφείου της Αίγινας, από το οποίο απολύθηκε μετά την δολοφονία του Καποδίστρια. Επέστρεψε στην ακόμη υπόδουλη πατρίδα του, όπου συνέχισε με προσήλωση το διδακτικό και ιεραποστολικό του έργο, μέχρι το θάνατο του στις 6 Αυγούστου του 1844. Η συγγραφική του δραστηριότητα αποτελείται από πρωτότυπα και μεταφράσεις βιβλίων γεωγραφικού, ιστορικού, φιλολογικού και φιλοσοφικού περιεχομένου.

Δημήτριος-Δανιήλ Φιλιππίδης:

Γεννήθηκε στις Μηλιές και μαθήτευσε δίπλα στους δασκάλους των Κωνσταντά και Γαζή, τον μοναχό Ανθιμο Παπαπανταζή. Παρακολουθεί μαθήματα σε σχολές του Άγιου Όρους, της Χίου και του Βουκουρεστίου. Εκεί παρακολουθεί τις παραδόσεις του Νεόφυτου Καυσοκαλυβίτη και υιοθετεί το προοδευτικό πνεύμα του δασκάλου του για την πνευματική αναμόρφωση του ελληνικού έθνους. Επηρεασμένος από τον Γαλλικό διαφωτισμό, ο Φιλιππίδης πιστεύει ότι η παιδεία και η επιστήμη χρειάζονται τη φιλοσοφία για να οδηγήσουν στην ηθική τελειότητα του ανθρώπου. Υπηρετεί με επιτυχία ως δάσκαλος στο σχολείο του Ιασίου. Εντάσσεται στον κύκλο του Δημητρίου Καταρτζή, όπως και ο εξάδελφός του Γρηγόριος Κωνσταντάς και λαμβάνουν, λόγω του κοινού πνευματικού τους συνδέσμου με τον Καταρτζή, το προσωνύμιο Δημητριείς. Θα συγγράψουν μαζί τη Νεωτερική Γεωγραφία που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Στο τρίτομο αυτό έργο επιχειρείται μια ανθρωπογεωγραφική προσέγγιση των υπό μελέτη περιοχών. Για τη συγγραφή του έργου οι μελετητές βασίστηκαν τόσο στην προσωπική τους εμπειρία όσο και στις μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων στις περιοχές που οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να επισκεφθούν. Μετά τη Βιέννη ο Φιλιππίδης πηγαίνει στη Γαλλία όπου και πεθαίνει το Νοέμβριο του 1832.

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ:
Γεννήθηκε γύρω στα 1870, στη Βαρειά της Μυτιλήνης. Είναι από τους τελευταίους πλανόδιους ζωγράφους με χαρακτήρα ιδιόρρυθμο και εκκεντρικό. Στο Πήλιο έρχεται το 1897 και θα παραμείνει για 30 περίπου χρόνια, οπότε και επιστρέφει οριστικά στην πατρίδα του. Μετά το 1899,όπου και εγκαθίσταται στις Μηλιές του Πηλίου, ο Θεόφιλος αρχίζει να γνωρίζει ιδιαίτερη επιτυχία. Αποκτά τοπική φήμη, όχι όμως για τη ζωγραφική του αλλά για τη συμπεριφορά του. Τριγύριζε στις γειτονιές φορώντας πάντα φουστανέλα και κάπα, χειμώνα – καλοκαίρι. Στο ζωνάρι της φουστανέλας του είχε τα σύνεργα της ζωγραφικής και στον ώμο του είχε κρεμασμένο ένα τροβά και μια σημαία βυζαντινή με αετό. Η ιδιάζουσα εμφάνιση του σε συνδυασμό με το πρόβλημα τραυλισμού που είχε, αποτέλεσαν πολλές φορές αφορμή για πειράγματα από τους Βολιώτες δημιουργώντας έτσι ένα αίσθημα πικρίας στον ίδιο. Το 1927 επιστέφει στην πατρίδα του απογοητευμένος και πληγωμένος από την εμπειρία του στη Θεσσαλία. Δυστυχώς και εκεί βιώνει την απόρριψη, αυτή τη φορά από τους συγγενείς του. Το 1934, μετά από πολλές περιπλανήσεις πεθαίνει έχοντας αφήσει πίσω του ένα πλούσιο έργο κοσμώντας τα καφενεία και τα σπίτια των χωρικών με αριστουργήματα σπάνιας αισθητικής αρτιότητας. Ζούσε μόνο για την τέχνη του μέσα από την οποία ιστορούσε τα μεγαλεία και τα κατορθώματα των Ελλήνων. Δούλευε καθισμένος καταγής, χρησιμοποιούσε βαρελίσια χρώματα που τα αγόραζε από τα χρωματοπωλεία και σαν βάση συνδετική έβαζε γάλα συκιάς. Το πιο πολύτιμο πράγμα που είχε ήταν η μικρή κασέλα που έβαζε τα σύνεργα της δουλειάς του και τα βιβλία του. Ένα ξύλινο μπαουλάκι ζωγραφισμένο ολόκληρο με το χέρι του. Στην περιοχή του Πηλίου, ζωγραφιές του υπάρχουν στις Μηλιές στην εκκλησία της Αγ. Μαρίνας, στην Πορταριά στο καφενείο Κάραβος, στη Μακρυνίτσα στο καφενείο της κεντρική πλατείας, στην οικία Κόντου, στο φούρνο Βελέντζα, στο σπίτι του Γκέκα κ.α.
πηγή: www.peliononline.gr: