Pelion Hotels (Visit Pilio)Πήλιο ξενοδοχεία, ξενώνες, δωμάτια – Pelion Hotels (Visit Pilio)

Το Πήλιο είναι ένα από τα πιο γνωστά βουνά του Ελληνικού κόσμου. Ανήκει στο χώρο της Μαγνησίας και από την αρχαιότητα ακόμα επηρέασε δυναμικά τη ζωή της. Προσπαθώντας να καθορίσουμε τα όριά του διαβάζουμε στο γνωστό έργο Θεσσαλία του Ν. Γεωργιάδη: “ Η χώρα αυτή (Μαγνησία) περιβρεχόμενη εξ ανατολών υπό των κυμάτων του Αιγαίου πελάγους και εκ δυσμών κατά το μεσημβρινώτερον μέρος υπό του Πελασγικού κόλπου, βορειότερον υπό της Βοιβηίδος και Νεσωδίνος εκτείνεται από μεν της κοιλάδος των Τεμπών καθ’ όλην την σειράν της ¨Όσσης και του Πηλίου από του ΒΔ προς το ΝΑ μέχρι της Σηπιάδος άκρας. Εκείθεν δε στρεφομένη προς μεσημβρίαν καταλήγει εις το Αιάντειον ακρωτήριον, σχηματίζουσα κατά το ανατολικώτερον αυτής ήμισυ μέγα τόξον, περιβάλλον εκ βορρά και ανατολής τον Πελασγικόν κόλπον.”

Ο Όμηρος ονομάζει το Πήλιο “εινοσίφυλλον” εξαιτίας της πυκνότητας των δέντρων του τα οποία σείονται από τους ανέμους, ενώ ο Ησίοδος “ υλήεν ” θαυμάζοντας την αφθονία και πυκνότητα των ποικίλων δέντρων του. Νωρίτερα πολλοί μύθοι πλέχτηκαν, γέννημα της αδυναμίας των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να κατακτήσουν τα ψηλότερα σημεία του. Ο φόβος, η περιέργεια, ο θαυμασμός ερέθιζαν τη φαντασία τους. Εδώ γεννήθηκαν οι Κένταυροι, μισοί άνθρωποι – μισοί άλογα . Την εναγώνια προσπάθεια του ανθρώπου για την εξημέρωση του φυσικού περιβάλλοντος εκφράζει ο μύθος της Κενταυρομαχίας, όπου οι Λαπίθες με βοηθό το Θησέα δαμάζουν τους Κενταύρους . Πλούσιο σε θεραπευτικά βότανα, το βουνό συνδυάζεται με τον μύθο του Κενταύρου Χείρωνα -γιο του Κρόνου- που γιατρεύει τους αρρώστους και διδάσκει στον Ασκληπιό την ιατρική τέχνη. Σ’ αυτόν μαθητεύει και ο Αχιλλέας, ο Ηρακλής, ο Ιάσονας . Στο Πήλιο γιορτάστηκαν οι γάμοι του βασιλιά της Ιωλκού Πηλέα με την Θέτιδα ενώπιον όλων των θεών του Ολύμπου. Εδώ συνάντησε ο Πάρις τις τρεις θεές Αθηνά, Ήρα, Αφροδίτη και χάρισε το μήλο σε κείνη που του μήνυσε πως θα του γνώριζε την όμορφη Ελένη, τη βασίλισσα της Σπάρτης .Από τα αιωνόβια δέντρα του Πηλίου κατασκευάστηκε η Αργώ για την κατάκτηση του “Χρυσόμαλλου δέρατος ”, όπου σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο : “Την γαρ Αθηναίη τεχνήσατο και τάμε χαλκώ δόυρατα Πηλιάδος κορυφής πάρα”. Τόπος εκκίνησης η Ιωλκός η οποία κατοικείται από τους Μινύες και ακμάζει “ τα μέγιστα ” κατά το 13ο π.Χ. αιώνα. Ο Όμηρος αναφέρει ως σημαντικές πόλεις επίσης : Τη Μεθώνη, την Ολιζώνα, την Θαυμακίην και τας Γλαφυρός. Νωρίτερα είχε αναπτυχθεί ο νεολιθικός πολιτισμός σε δυο σημαντικά κέντρα : Το Διμήνι και το Σέσκλο.

Είναι αναγκαία η αναφορά μας στην ιστορία της Μαγνησίας γιατί σε πολλά σημεία της ταυτίζεται με την ιστορία του Πηλίου. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ηρόδοτο, οι Μάγνητες θέλοντας να βρουν διέξοδο στη θάλασσα, κατέβηκαν από το βορρά προς το νότο, υπέταξαν τους κατοίκους που ήταν εγκατεστημένοι στο Πήλιο και έδωσαν το όνομά τους στη χερσόνησο. Από τον 6ο π.Χ. αι. οι κάτοικοι των Φερών υποτάσσουν τους Μάγνητες και οργανώνουν τις Παγασές. Γνωρίζουν ακμή μεγάλη κατά τον 4ο αιώνα. Στα 353 π.Χ. ο Φίλιππος της Μακεδονίας κυριεύει τις Παγασές και λίγο αργότερα τις Φερές. Από εκεί και πέρα ξεκινά η παρακμή.

Αρχή του 3ου π.Χ. αι., το 293, κτίζεται η Δημητριάς από το Δημήτριο τον Πολιορκητή, που θα παίξει σημαντικό ρόλο ως τους χριστιανικούς χρόνους. Στη Δημητριάδα προσαρτώνται η Μάγνησσα, η Νώλια, η Ιωλκός, το Ορμίνιο και η Σηπιάδα. Αναπτύσσονται οι Φθιώτιδες Θήβες που το 217 π.Χ. καταλαμβάνονται από το Φίλιππο τον Ε΄. Η Δημητριάδα γνωρίζει ακμή η οποία όμως ατονεί στις αρχές του 2ου προχριστιανικού αιώνα, όταν ο Ρωμαίος Τίτος Κόιντος Φλαμινίνος την αποσπά από τους Μακεδόνες.

Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η Δημητριάδα, όπως και η υπόλοιπη Θεσσαλία, δέχεται βαρβαρικές επιδρομές από στεριά και θάλασσα. Σημαντικότερη πόλη φαίνεται πως είναι οι χριστιανικές Φθιώτιδες Θήβες, ενώ τον 6ο αι. ο Ιουστινιανός ανασυγκροτεί τα παλαιά τείχη της Δημητριάδας. Ανάμεσα στα ποικίλα ξένα φύλα που εγκαταστάθηκαν στο χώρο της Θεσσαλίας κατά τον 7ο και 8ο αι. ήταν και οι Σλάβοι, οι οποίοι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους επιδίωξαν την ειρήνη.

Για το διάστημα όλων αυτών των αιώνων, τόσο της αρχαιότητας όσο και του μεσαίωνα, οι αρχαιολογικές έρευνες δεν έχουν φέρει στο φως οικοδομικά λείψανα αρχαίων οικισμών στα ψηλότερα μέρη, αλλά φαίνεται πως δεν χρησιμεύουν για μόνιμη εγκατάσταση, ενώ πρόκειται μάλλον για προσωρινή στέγαση. Και αυτό συμβαίνει όταν οι κάτοικοι των πόλεων της παραλίας ανεβαίνουν αργότερα στο βουνό για να εκμεταλλευτούν τον πλούτο του. Αντίθετα τα κράσπεδα του Πηλίου είναι κατοικημένα. Στην Παλαιοχριστιανική εποχή εκτός από τη Δημητριάδα, τις Παγασές και τον Βόλο, έχουμε συνοικισμούς στα Λεχώνια, στο Λαι και κοντά στο Προμύρι. Δυστυχώς η έρευνα στη Μεσαιωνική Θεσσαλία είναι ανέφικτη σε πολλά σημεία, εξαιτίας της έλλειψης των ιστορικών πηγών, τόσο της πρώιμης, της μέσης όσο και της Βυζαντινής εποχής.

Ωστόσο τον Ι΄ και ΙΑ΄ αιώνα σημειώνεται ακμή και ευημερία στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας, συνοδευόμενη (ειδικότερα τον ΙΒ΄ αι. ) από έντονο θρησκευτικό συναίσθημα που εκφράστηκε με την ίδρυση μονών, μονυδρίων και ναών ακόμα και στις πιο ψηλές κορυφές των βουνών. Αυτό συμβαίνει, όταν μοναχοί φυγάδες και από το Άγιο Όρος αναζητούν το αντίστοιχο φυσικό περιβάλλον σε άλλες περιοχές όπως για παράδειγμα στον Όλυμπο και στο Πήλιο, το οποίο έγινε γνωστό για την ονομασία “Όρος Κελλίων”.Εξακολουθεί να είναι άοικο στο μεγαλύτερό του μέρος ενώ διαφαίνονται κάποιες οικιστικές προσπάθειες από τους δουλοπάροικους καλλιεργητές, που δούλευαν ως πάροικοι ή ως προσκαθήμενοι στις γαιοκτησίες γνωστών βυζαντινών οικογενειών. Οι οικισμοί αυτοί στους κατοπινούς αιώνες θα αποτελέσουν τους πυρήνες των σημερινών χωριών του Πηλίου.

Ακολουθεί η υποταγή της Θεσσαλίας από τους Φράγκους, όπως συμβαίνει και στον υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο το 1204. Μια από τις αρνητικότερες συνέπειες ήταν η διάσπαση της ενότητας του Βυζαντινού κράτους και η διανομή των εδαφών του σε Φράγκους και Έλληνες. Έτσι ο Βονιφάτιος ο Μομφερατικός μοίρασε τη Θεσσαλία σε διάφορους υποτελείς του ηγεμόνες που προϋπήρχαν στη Θεσσαλία.Σ’ ένα απ’ αυτούς, τον Κων/νο Μελισσινό ή Μαλιασινό, δίνει τη Δημητριάδα. Η οικογένειά του ιδρύει δύο σημαντικότατα μοναστήρια που αναζωογονούν την περιοχή και που θα γίνουν οι αρχικοί πυρήνες της οικιστικής ανάπτυξης της Μακρυνίτσας. Οι οικισμοί αυτοί όταν εξελίχτηκαν σε χωριά διατήρησαν το όνομα των μοναστηριών όχι μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή, αλλά και στα άλλα σημεία του Πηλίου όπου ιδρύθηκαν μονές όπως : Μακρυνίτσα (Παναγία Μακρινίτισσα ),Άγιος Λαυρέντιος (Άγιος Λαυρέντιος), Πορταριά (Παναγιά Πορταρέα) κ.λ.π.

Η εξελικτική εμφάνιση των οικισμών στις πηλιορείτικες πλαγιές, η οποία θα μεταπλαστεί προσφέροντας τα δυναμικά χωριά του Πηλίου με την έντονη κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή, οφείλεται επίσης: α)στις συστάδες των καλυβιών των κτημάτων όπου σ΄ αυτά έμεναν οι καλλιεργητές κατά την περίοδο της καλλιέργειας και της συγκομιδής, β) στην μετακίνηση των ανθρώπων, όταν η ζωή στα παράλια έγινε δύσκολη εξαιτίας των πειρατικών επιδρομών και γ) στη σταδιακή φυγή των κατοίκων του κάμπου (από τις περιοχές της Θεσσαλίας, Λαμίας κ.λ.π. ) μετά την Τουρκική κυριαρχία αρχικά κατά το 1397-97.

Το σκηνικό της εποχής στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο διαγράφεται σκοτεινό καθώς επιδρομές, δυσβάσταχτοι φόροι, πόλεμοι και αρρώστιες αποδεκατίζουν το Θεσσαλικό πληθυσμό. Ο Βαγιαζήτ το 1402, ο Σουλεϊμάν το 1410 και τελικά ο Τουραχάν Μπέης το1423 θα είναι οι πρωταγωνιστές της οριστικής κατάληψης της Θεσσαλίας που γίνεται σχεδόν ειρηνικά με την συνθηκολόγηση των μεγάλων αρχόντων και τη μοιρολατρική αποδοχή της από τον κουρασμένο πληθυσμό.

Στη Θεσσαλική πεδιάδα εγκαθίστανται Τούρκοι ενώ στην περιοχή του Βόλου ιδρύουν στρατιωτικό κέντρο στο λόφο της Ιωλκού και παίρνουν τα πλούσια κτήματα του Άνω Βόλου και των Λεχωνίων. Στο Πήλιο οι Τούρκοι δεν πατούν. Το σκληρό, με το δύσκολο κλίμα, φυσικό περιβάλλον, την αφθονία των νερών και την πλούσια βλάστηση δίνει περιθώρια ελευθερίας και ελπίδας. Έτσι παρατηρείται σημαντική μετακίνηση του πληθυσμού στα πρωιμότερα οικιστικά κύτταρα που αναπτύχθηκαν κυρίως από τα μοναστήρια . Δημιουργούνται επιπλέον νέα χωριά, ενώ μεγαλώνει ο πληθυσμός των προηγούμενων, που ενισχύεται από την ολοένα αυξανόμενη μετακίνηση των κατοίκων της Εύβοιας και των κοντινών νησιών. Γεγονός που σημειώθηκε όταν κουρασμένοι καθώς ήταν από την Ενετική κυριαρχία και τις αλγερινές πειρατικές επιδρομές, αναζήτησαν καταφύγια στις απότομες χαράδρες του Πηλίου.

Το 1521 βρίσκει τη Δημητριάδα ερημωμένη, αφού ο πληθυσμός της πια θα αποτελέσει τη μαγιά των χωριών του Πηλίου και κυρίως του Άνω Βόλου. Η πεδιάδα πεθαίνει πολιτιστικά και κυρίως εθνικά, ενώ στο βουνό “…διεμορφώθησαν μορφαί ομαδικής ζωής, γνησίως εκφράζουσαι την νεοελληνικήν πολιτιστικήν παράδοσιν”, σύμφωνα με το Νικόλαο Πανταζόπουλο. Συνδετικός κρίκος για όλες αυτές τις ομάδες στάθηκε η ορθόδοξη πίστη που καλλιεργήθηκε μέσα από την Εκκλησία (ιερείς-μοναχοί), η οποία φορτώθηκε ευθύνες όχι μόνο πνευματικές μα και κοινωνικές και πολιτικές. Συγχρόνως οι συντεχνίες διαλύονται ενώ οι στρατιωτικές δυνάμεις επιβιώνουν με τη μορφή των κλεφτών και των τυπικώς συνεργαζομένων με τους Τούρκους αρματολών. Η περιουσία των Βυζαντινών μοναστηριών δημεύτηκε, ενώ οι συνοικισμοί γύρω απ΄ αυτά μέχρι το 1615 ανήκαν στο ίδιο εξουσιαστή(τιμαριούχο), σε αντίθεση με τα κεφαλοχώρια που είχε το καθένα το δικό του. Οι Τούρκοι κατακτητές δεν πλησίασαν στο ορεινό Πήλιο, γιατί αυτό που τους ενδιέφερε, ήταν η είσπραξη των φόρων και μόνο αυτή. Τα χωριά αυτοδιοικούνταν με αποτέλεσμα την αύξηση του πληθυσμού τους. Ωστόσο τα μεγάλα προβλήματα δεν κρύβονται: Κοινωνική ανησυχία, αβεβαιότητα, ληστεία, βαριά φορολογία, απαιδευσία και τέλος η μετανάστευση, συνθέτουν την εικόνα μέχρι τον 16ο αιώνα.

Ο 17ος και ιδιαίτερα ο 18ος αιώνας θα αφήσουν τη σφραγίδα τους στην ιστορία του Πηλίου. Εξέχουσες φυσιογνωμίες, εκπαιδευτικές προσπάθειες, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη, επαναστατικά κινήματα συνθέτουν το ψηφιδωτό της περιόδου εκείνης.

Σύμφωνα με σουλτανικά διατάγματα παραχωρήθηκαν σε Τούρκους μεγιστάνες οι πρόσοδοι ορισμένων χωριών του Πηλίου ή επικυρώθηκαν οι αφιερώσεις των προσόδων τους σε Ευαγή τουρκικά καθιδρύματα . Έτσι από το 1615 τα Πηλιορείτικα χωριά χωρίζονται σε Βακούφια και Χάσια.

Συγκεκριμένα, Βακούφια ήταν οι περιοχές των οποίων οι πρόσοδοι προορίζονταν για την κάλυψη των οικονομικών αναγκών ιερών ιδρυμάτων και των εξαρτώμενων απ΄ αυτά ευαγών καταστημάτων. Το Βακούφιο ήταν ιδιοκτησία του Στέμματος, εξαρτιόταν από τη Βαλιδέ (ντε) Σουλτάνα , η οποία διόριζε τον αντιπρόσωπό της (Βοεβόδα) ο οποίος ερχόταν σε συνεννόηση με τους προεστούς.

Στη Νεωτερική Γεωγραφία των Δημητριέων, διαβάζουμε πως τα Βακούφια ήταν δεκατέσσερα, είχαν ξεχωριστή διοίκηση καλή, ωσάν απού αυτά εξαρτώνται αμέσως από την Πόλιν…Έκτιζαν εκκλησίες ελεύθερα , είχαν ελαφριά φορολογία, τα κοινά διοικούνταν από τους προεστούς της Μακρυνίτσας, ενώ καλώντας ένα Μποσταντζή από την Πόλη, “δι’ αυτού ενεργούν ταις δουλείαις τους, παιδεύουν τους ατάκτους…”,σύμφωνα πάντα με τους Δημητριείς. Ο Μποσταντζής είχε το δικαίωμα να έχει λίγους μαζί του ως δούλους, μερικοί από τους οποίους γίνονταν οι Ζαπτίδες των άλλων Βακουφίων.

Η διοίκηση όμως των Βακουφίων ουσιαστικά ασκούνταν από την τοπική Δημογεροντία, η οποία εκλέγονταν με ψηφοφορία των κατοίκων. Έτσι δίνονται τα περιθώρια μιας ιδιαίτερης ανάπτυξης της κοινοτικής ζωής, που θα οδηγήσει στην οικονομική και πνευματική ανάπτυξη και κατ’ επέκταση στην Επανάσταση του 21,μέσα από τα προνόμια που απόκτησε (και εναγώνια διατήρησε) και η Εκκλησία. Βακούφια στην περιοχή του Πηλίου ήταν: Η Μακρυνίτσα, η Δράκεια ,Ο Άγιος Λαυρέντιος , ο Άγιος Γεώργιος, οι Πινακάτες, η Βυζίτσα, η Αργαλαστή, το Μετόχι, η (Μ)Πιστινίκα , η Συκή, το Μπιρ, ο Λαύκος, το Προμύρι(ον), η Μούριση, ο Κισσός, το Ανήλιον, και η Μακρυρράχη, σύμφωνα με το Νικ. Γεωργιάδη. Αντίθετα η Πορταριά , ο (Άνω) Βόλος, οι Μηλιές με την Πρόπαν (Καλαμάκι), η Λαμπινού, το Νεοχώρι με την Νιάου (Αφέται), η Τσαγκαράδα και τέλος η Ζαγορά με το Πουρί ήταν Χάσια.

Στα Χάσια οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Η εξουσία ανήκε στο Σουλτάνο, ο οποίος τα διέθετε σε μέλη της Βασιλικής οικογένειας ή σε ανώτερους αξιωματούχους του Κράτους. Τα προνόμιά τους ήταν λιγότερα, οι φόροι μεγαλύτεροι, διοικούνταν από απεσταλμένους του Πασά της Λάρισας, χωρίς να έχουν την ασφάλεια και την διοικητική ελευθερία των Βακουφίων. Παρ΄ όλα αυτά, η κοινοτική αυτών διοίκησις “ήτο εις χείρας των υπό του λαού εκλεγομένων δημογερόντων”, ενώ πρέπει να τονιστεί πως οι κάτοικοι ήταν Έλληνες εκτός των Λεχωνίων και του Γόλου.

Από το 1668 η ζωή καλυτερεύει στο τουρκοκρατούμενο Πήλιο, καθώς ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Δ΄, γοητευμένος από τις ομορφιές του βουνού , σύμφωνα με την Παράδοση, εις την Πορταριάν μονήν του Τ. Προδρόμου ,όστις ιδών τα πέριξ ηυχαριστήθη, έκανε τα χωριά ιδιοκτησία της μητέρας του , απαγορεύοντας τη μόνιμη εγκατάσταση των Τούρκων. Μέχρι το 17ο αιώνα το Πήλιο υπαγόταν στην υποδιοίκηση του Βελεστίνου. Όταν άρχισε να αυξάνεται ο αριθμός των κατοίκων στα χωριά του Πηλίου, αυτό έγινε υποδιοίκηση με έδρα την Αργαλαστή. Τα 1790 η έδρα περνάει στα χέρια της Μακρυνίτσας, ενώ ο διοικητικός χωρισμός σε Βακούφια και Χάσια καταργείται το 1840. Τη θέση του Μποσταντζή ή Βοιβόνδα παίρνει ο Καϊμακάμης, υποδιοικητής του Βαλή της Λάρισας.Όλη αυτή η σχετική αυτονομία των Πηλιορείτικων χωριών, που σημειώθηκε κατά το 17ο και 18ο αι., έδωσε ώθηση για οικονομική, πνευματική και πολιτισμική ανάπτυξη. Στις προηγούμενες μετακινήσεις νέων πληθυσμών στο Πήλιο , προστίθενται καινούριες, ιδιαίτερα από την περιοχή της Ηπείρου, όπου το καθεστώς των Πασάδων γίνεται δυσβάσταχτο, ενώ αργότερα μετακινούνται προς αυτό πλούσιοι Μοσχοπολίτες και Βλάχοι.Αρχίζει σταδιακά να αναφαίνεται υλική ευημερία ,-αποτέλεσμα της οικονομικής και εμπορικής άνθησης- οικοδομικός οργασμός, ανάπτυξη της βιοτεχνίας και οικοτεχνίας (μετάξι), ναυτιλιακή κίνηση (Ζαγοριανά καράβια) ,ενώ οι ξενιτεμένοι στέλνουν χρήματα για την ανακαίνιση και ίδρυση εκκλησιών.Οι Πηλιορείτες έρχονται σε επαφή με τις προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης και με τον Ελληνισμό της Διασποράς, που έχει ήδη διαποτιστεί από το πνεύμα του Διαφωτισμού. Σχολεία με νέες διδακτικές και βιβλιοθήκες ιδρύονται. Οι λόγιοι επιδίδονται σε εκδοτικό και συγγραφικό έργο με αίτημα την ηθική διαπαιδαγώγηση , που εμπλουτισμένη με γνώσεις θα είχε ως τελικό στόχο τη λευτεριά. Ωστόσο η άνοδος αυτή δεν γίνεται τόσο ομαλά. Φαινόμενα οπισθοδρομήσεων , περιοδικές κρίσεις, σιτοδείες , δανεισμοί με υπέρογκους τόκους, ληστρικές επιδρομές, σκιάζουν την εικόνα της κατά τα άλλα αναπτυσσόμενης ζωής. Δεν μπόρεσαν όμως να σταθούν εμπόδιο στη νέα δυναμική της ζωής ενός λαού, έξυπνου και δημιουργικού, που πάλεψε και αναγεννήθηκε.



πηγή: http://www.fortunecity.co.uk